Sołectwo Łebunia

Łebunia położona jest przy drodze wojewódzkiej nr 214 Warlubie – Kościerzyna – Łeba. Wieś powstała prawdopodobnie w okresie pomiędzy rokiem 1050 a 1138. Jednak pierwsze udokumentowane wzmianki o Łebuni pochodzą z 1410 roku. Aż do lat 30-tych XIX wieku wieś znajdowała się w posiadaniu rodu Grellów.

Obecnie we wsi znajduje się, pochodzący z 1863 roku, neoromański dworek z parkiem przydworskim położonym w jego południowej części. W parku zachowały się imponujące okazy wiekowych cisów, buków i dębów szypułkowych. Największą atrakcją przyrodniczą parku jest przepięknie rozrastający się na wschodniej ścianie stodoły i wciąż owocujący, mimo częściowego zniszczenia w czasie pożaru, bluszcz pospolity (Hedera helix).

Zwiedzając Łebunię warto odwiedzić kościół pod wezwaniem Michała Archanioła z 1870 roku. Został on wybudowany na małym wzniesieniu, na którym odkryto wcześniej cmentarzysko ludności kultury pomorskiej z wczesnej epoki żelaza z grobami skrzynkowymi. Jest to budowla orientowana, zbudowana z cegły licówki. Świątynia ma prezbiterialną, pięcioboczną absydę, dwie przybudówki po obu stronach oraz wieżę z portalem głównego wejścia od zachodu. W wieży zawieszono trzy dzwony metalowe odlane w 1870 r. w stalowni w Bochum. Wystrój wnętrza ma charakter typowy dla zborów ewangelickich. Wstawione do naw bocznych empory, wsparte zostały na drewnianych słupach. Nawy zostały oddzielone ośmiokątnymi filarami, które zwieńczają belkowate głowice. Obejmują trzy przęsła z każdej strony, które od zachodu zamyka chór muzyczny, wyposażony w prospekt organowy. Organy, wykonane w 1906 r. w Szczecinie w firmie Felixa Grünberga, mają mechanizm pneumatyczny. Strop kościoła jest drewniany, polichromowany, poziomy w nawach bocznych, natomiast dwuspadowy w nawie środkowej. Pierwotny ołtarz z 1870 r., niekonserwowany, stracił swoje walory zabytkowe. W 1966 r. zastąpiono go nowym ołtarzem o podobnym wyglądzie. Od 1995 roku kościół wraz z otoczeniem figuruje w rejestrze zabytków województwa pomorskiego.