Siemirowice

Sołectwo Siemirowice obejmuje swym zasięgiem wieś Siemirowice, położoną w odległości około 6 km na południowy-wschód od siedziby gminy – Cewic i w odległości około 3 km od drogi wojewódzkiej nr 212 Chojnice-Osowo-Lęborskie.

Pierwsze wzmianki o Siemirowicach pojawiają się już w traktacie z 1313 roku, podpisanym pomiędzy Brandenburgią a państwem krzyżackim (od 1308 r. Pomorze Gdańskie), gdzie po raz pierwszy nadmienia się, że Siemirowice wraz z Cewicami i Unieszynem pozostaną po stronie krzyżackiej, zaś Oskowo po brandenburskiej. Granica zostaje w ten sam sposób ujęta w traktacie z 1408 roku. W latach 1397-1407 wzmianki o miejscowości Siemirowice spotkać można w akcie wytyczającym granice Ziemi Lęborskiej. Wspomina się tam o pasie ziemi granicznej, przebiegającej pomiędzy miejscowościami Siemirowice i Oskowo. Jako część granicy ujęty jest strumień, który obecnie nie ma nazwy, lecz przypuszcza się, że chodzi o strumień biorący swój początek na południowy – wschód od Siemirowic, przecina obecnie drogę Siemirowice – Przeryte, rozszerza się w jeziorko w Siemirowicach, by ostatecznie połączyć się z rzeką Bukowiną tuż za Siemirowicami. Ówcześnie strumień nosił nazwę Trzemesincze. Prawdopodobnie nazwa osady u wideł Trzemesinczy i Bukowiny zbliżona była do nazwy tego małego strumienia, lecz sprawiała wiele trudności najeźdźcom germańskim. Z tego powodu w opisie granicy z 1379 roku osadę nazwano Schimmersdorf (od niem. Schimmern: błyszczeć i dorf: wieś), a więc wieś nad błyszczącym [strumieniem]. Później, w roku 1437, w źródłach pisanych pojawia się nazwa Schemirowitz oraz Schemirowitcz. Utrwalona w następnych wiekach nazwa to już Schimmerwitz. Miejscowa ludność kaszubska używa spolszczeń, które ostatecznie po roku 1945 pozwalają na pozostawienie nazwy Siemirowice.

Na przestrzeni wieków miejscowość wielokrotnie zmieniała właścicieli. W Siemirowicach notowano między innymi rody Dzięcielskich, Gostkowskich, Rożków, Rekowskich i Sobotków. W okresie międzywojennym w pobliżu miejscowości przebiegała polsko-niemiecka granica państwowa. Podczas II Wojny Światowej w okolicach Siemirowic działała Tajna Organizacja Wojskowa “Gryf Pomorski”.

Znaczenie miejscowości wzrosło w latach powojennych. Na znaczący rozwój wsi ogromny wpływ miało utworzenie lotniska wojskowego i konieczność stworzenia zaplecza nie tylko dla kadry wojskowej i jej rodzin, ale także dla ludności cywilnej zatrudnionej w Jednostce Wojskowej. Ludność Siemirowic jest bardzo zróżnicowana pod względem pochodzenia. Można wyróżnić liczną grupę osób pochodzenia rdzennie Kaszubskiego, zamieszkującą te tereny od wieków i jednorodną pod względem kulturowym. Specyficzny charakter służby wojskowej powoduje napływ ludności z różnych obszarów Polski, co przyczynia się do dużego zróżnicowania kulturowego społeczności Siemirowic.

Atutem Siemirowic jest położenie wśród lasów, nad jeziorem oraz w pobliżu przepływającej przez miejscowość rzeki Bukowiny. Szczególną atrakcją turystyczną miejscowości Siemirowice jest znajdujące się na jej terenie Cmentarzysko kultury łużyckiej XII-VII w. p.n.e. Jest ono położone w lesie przy drodze z Siemirowic do Oskowa. Na podstawie badań wydobytych na cmentarzysku wyrobów metalowych oraz ceramiki, kurhany datowane są na okres IV epoki brązu (1000-800 r.p.n.e.) oraz początki V okresu tej epoki (ok. 700 r. p.n.e.). Zaliczane są do stanowisk grupy wschodniopomorskiej (kaszubskiej) kultury łużyckiej. Zbiory, po przeprowadzonych w latach 1926, 1934-36, 1957 pracach archeologicznych, wzbogaciły kolekcję Muzeum Archeologicznego w Gdańsku oraz Muzeum w Lęborku.