11. listopada w Gminie Cewice

W dniu 11 listopada podczas obchodów odzyskania przez Polskę niepodległości Wójt Gminy Cewice Jerzy Bańka wraz z przedstawicielami Rady Gminy Cewice złożył kwiaty na pomniku upamiętniającym miejsce śmierci wejherowskiego prałata ks. Edmunda Roszczynialskiego.

Pomnik ks. Roszczynialskiego w Cewicach został odsłonięty 9 listopada 1986 roku, w miejscu jego męczeńskiej śmierci. Ks. Edmund Roszczynialski więziony był najpierw w Wejherowie, następnie 10 listopada przeniesiono go do więzienia w Lęborku. Zginął rozstrzelany przez SS 11-12 listopada 1939 w Cewicach.

Ks. Edmund Roszczynialski urodził się 30 października 1888 roku w Łężycach. W okresie I wojny światowej powołany został do służby w armii niemieckiej, gdzie był sanitariuszem i kapelanem. Po zakończeniu działań wojennych powrócił na Pomorze do Grudziądza, gdzie mieszkał do 1920 r. Zaangażował się mocno w działalność społeczno-kulturalną, zakładając Towarzystwo Czeladzi Katolickiej, którego został prezesem. W latach 1920-26 pełnił obowiązki katechety w Seminarium Nauczycielskim w Wejherowie. Jako proboszcz w Wejherowie w latach 1927-29 rozbudował kościół farny. Zajmował się zbieraniem materiałów historycznych o Kalwarii wejherowskiej. W 1928 r. wydał cenną monografię pt. „Kalwaria wejherowska, jej fundatorzy, duszpasterze i uroczystości”. Ks. Edmund Roszczynialski przyczynił się do zaprowadzenia kursów haftu kaszubskiego i kroju. Działał w Towarzystwie Czytelni Ludowych, w latach 1915-39 należał do Towarzystwa Naukowego Toruńskiego, był również jednym z współzałożycieli „Gazety Kaszubskiej”. Za liczne inicjatywy duszpasterskie i działalność kulturową w 1933 r. otrzymał godność szambelana papieskiego. Należał do gorliwych krzewicieli kultury kaszubskiej, za co został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Orderu „Polonia Restituta”.

W czasie II wojny światowej z jego inicjatywy powstała w Wejherowie organizacja charytatywna „Pomoc Polakom”. Organizacja świadczyła pomoc materialną polskim rodzinom, ofiarom działań wojennych, dzieciom oraz wdowom po zamordowanych polskich działaczach. Organizacja ta w 1940 r. przyjęła nazwę „Polska Żyje”, a w 1942 r. weszła w skład „Gryfa Pomorskiego”.