Łebunia
Miejscowość położona około 12 km na południe od Lęborka, przy drodze do Kartuz. Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z 1410 i 1412 roku. Przez kilka stuleci, wspólnie z Cewicami i Maszewem, Łebunia tworzyła klucz dóbr rodziny Grelów.
W 1865 roku wybudowano we wsi eklektyczny pałac, który do roku 1944 był siedzibą rodziny Rotteck. Obiekt był wielokrotnie przebudowywany, a ostateczny kształt uzyskał pod koniec XIX wieku, kiedy to od strony zachodniej dobudowano piętrową część pokrytą czterospadowym dachem. Pałac, założony na planie prostokąta, frontem zwrócony na północ, został wzniesiony z cegły i otynkowany (z wyjątkiem kamiennej partii cokołowej). W fasadzie trzy osie środkowe ujmuje płytki ryzalit z łukowym wejściem pośrodku i niewielkimi owalnymi oknami po bokach, zakończony tarasem z balustradą i trzyokienną wystawką w partii dachu z trójkątnym naczółkiem. Czteroosiowe partie po bokach ryzalitu artykułowane są wysokimi, łukowo zamkniętymi oknami. W elewacji północnej (ogrodowej) środkowy ryzalit pozorny z trójkątnym frontonem wzbogacony jest o parterową, półkolistą apsydę z tarasem. Całość nakrywa dach mansardowy z wystawkami. Przy pałacu znajduje się park, w którym zachowały się imponujące okazy wiekowych cisów, buków i dębów szypułkowych. Największą atrakcją przyrodniczą parku jest przepięknie rozrastający się na wschodniej ścianie stodoły i wciąż owocujący, mimo częściowego zniszczenia w czasie pożaru, bluszcz pospolity (Hedera helix).
Kościół pw. Świętego Michała Archanioła
Zwiedzając Łebunię warto odwiedzić kościół pod wezwaniem Michała Archanioła z 1870 roku. Został on wybudowany na małym wzniesieniu, na którym odkryto wcześniej cmentarzysko ludności kultury pomorskiej z wczesnej epoki żelaza z grobami skrzynkowymi. Jest to budowla orientowana, zbudowana z cegły licówki. Świątynia ma prezbiterialną, pięcioboczną absydę, dwie przybudówki po obu stronach oraz wieżę z portalem głównego wejścia od zachodu. W wieży zawieszono trzy dzwony metalowe odlane w 1870 r. w stalowni w Bochum. Wystrój wnętrza ma charakter typowy dla zborów ewangelickich. Wstawione do naw bocznych empory, wsparte zostały na drewnianych słupach. Nawy zostały oddzielone ośmiokątnymi filarami, które zwieńczają belkowate głowice. Obejmują trzy przęsła z każdej strony, które od zachodu zamyka chór muzyczny, wyposażony w prospekt organowy. Organy, wykonane w 1906 r. w Szczecinie w firmie Felixa Grünberga, mają mechanizm pneumatyczny. Strop kościoła jest drewniany, polichromowany, poziomy w nawach bocznych, natomiast dwuspadowy w nawie środkowej. Pierwotny ołtarz z 1870 r., niekonserwowany, stracił swoje walory zabytkowe. W 1966 r. zastąpiono go nowym ołtarzem o podobnym wyglądzie. Od 1995 roku kościół wraz z otoczeniem figuruje w rejestrze zabytków województwa pomorskiego.
